تأثیر داروی لووستاتین بر استئوپروتگرین سرم در افراد مبتلا به نفروپاتی دیابت نوع 2

سابقه و هدف: استئوپروتگرین (Osteo Protegrin, OPG)، گلیکوپروتئینی از خانواده بزرگ گیرنده فاکتور نکروز تومور آلفا می باشد. با در نظر گرفتن نقش محتمل OPG در بیماری های قلبی- عروقی و شیوع بالای این بیماری در بیماران مبتلا به نفروپاتی دیابتیک نوع 2 و نیز تأثیرات ضد آترواسکلروتیک استاتین ها، این مطالعه به منظور بررسی تأثیر لووستاتین بر میزان استئوپروتگرین سرم و لیگاند محلول فعال کننده گیرنده عامل هسته ای کاپا (BETA(sRANKL در بیماران مبتلا به نفروپاتی دیابت نوع 2، انجام شده است. مواد و روشها: این مطالعه شبه کارآزمایی بالینی (quasi clinical trial)، بر روی 30 بیمار بالغ مذکر مبتلا به نفروپاتی دیابت نوع 2 انجام شد. به هر بیمار روزانه 20 میلی گرم لووستاتین به مدت 90 روز تجویز گردید. مقدار OPG سرم و sRANKL با استفاده از کیت های تجارتی الایزا، در ابتدا، پس از 90 روز تجویز و 30 روز پس از قطع لووستاتین اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: مقدار OPG سرم بطور قابل توجهی پس از 90 روز تجویز لووستاتین افزایش (44/16±76/10) و 30 روز پس از قطع آن کاهش (98/11±38/7) یافت (002/0=p)، در حالی که در همین دوره، مقدار sRANKL به طور معنی داری به ترتیب کاهش (20/578±08/1192) و افزایش (66/2124±67/4418) یافت (001/0>p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از کاهش احتمال خطر آترواسکلروز و کلسیفیکاسیون عروقی به دنبال تجویز استاتین ها در این بیماران می باشد.